Akta Pengurusan Sisa Pepejal dan Pembersihan Awam 2007 telah hampir tiga tahun diwartakan. Peraturan-peraturan yang akan menentukan masa depan pengurusan sisa di Semenanjung Malaysia dan Labuan sedang disediakan.
FOMCA berharap pengurusan sisa pepejal tidak hanya tertakluk kepada tiga pemegang konsesi utama, yang kemudiannya menyerahkan kontrak tersebut kepada kontraktor kecil yang lain. Jika ini berlaku, ia seolah-olah untuk membantu pemegang konsesi, iaitu E-Idaman, Alam Flora and Southern Waste Management secara terbuka. Tiada sesiapapun di dunia ini yang ingin membuat perniagaan yang membawa kerugian.
Pengurusan sisa bermula di rumah dan di pejabat.. Setiap pembungkusan yang dibeli perlu diuruskan kerana ia akan dibuang sebagai sisa. Sebelum ini, sisa tersebut dibuang dan ditanam dalam tapak pelupusan sampah. Namur kaedah ini ini lebih memudaratkan alam sekitar daripada beberapa industri di Malaysia.
”Tapak Pelupusan Sanitari” merupakan perkataan yang sering digunakan pada hari ini. Tapak Pelupusan Sanitari di Jeram sepatutnya merupakan contoh yang baik. Pada masa yang sama, ia tidak bermaksud kaedah pelupusan sampah seperti ini lebih baik.
Tapak pelupusan merupakan kaedah terakhir untuk melupuskan sampah. Di Jepun, terdapat beberapa kawasan yang diisytiharkan sebagai ‘sifar tapak pelupusan’. Perlu diingat bahawa jika ‘tapak pelupusan sanitari’ ini tidak diselenggara dengan baik, maka ia tidak ada bezanya dengan tapak-tapak pelupusan yang biasa.
Selain itu, terdapat usaha yang tergesa-gesa untuk membina insinerator atau pelbagai nama lain yang seumpamanya. Pengalaman pahit lalu membuktikan bahawa insinerator gagal berfungsi akibat kandungan air yang tinggi dalam sampah. Salah satu lokasi terpilih untuk mengkaji keberkesanan sistem ini jauh lebih baik darpada membina semua sistem ini sekali gus. Terdapat juga laporan yang mengatakan insinerator (bukan sisa pepejal) mengalami masalah pelepasan bahan berbahaya pada peringkat permulaan dan penutupan sistem. Adakah teknologi baru ini berkesan?
Insinerator dilabelkan sebagai pencemar. Dalam pelbagai keadaan kita tidak menggunakan kaedah perbandingan yang tepat, iaitu di antara kitar semula, pengkomposan, Refuse Fuel Derive (RDF), dan kaedah-kaedah lain. Adakah kita mempunyai bukti kukuh bahawa kaedah yang mana satu bersesuaian untuk dilaksanakan di Malaysia?
Dalam pemilihan teknologi bagi kedua-dua insinerator dan tapak pelupusan ‘sanitari’ melalui satu jawatankuasa pemilihan, adakah jawatankuasa ini serta pembekal teknologi sedia untuk bertanggungjawab jika ia mengalami kegagalan. Ia memerlukan sikap kebertanggungjawaban yang tinggi.. Kebanyakan pembekal teknologi ini seperti menjanjikan syurga, tetapi apabila ia operasi, keadaan yang sebaliknya pula berlaku. Banyak wang rakyat yang terlibat dalam pembinaan prasarana seperti ini. Ia tidak sepatutnya dibazirkan dan peraturan serta undang-undang berkaitan dengan kualiti alam sekitar perlu dipatuhi.
FOMCA berharap polisi pengambilan balik (Take back policy) diwujudkan dengan peraturan ketat, kemudahan untuk menerima barangan boleh dikitar semula mesti ditempatkan dengan meluas supaya rakyat mudah menggunakan kemudahan ini. Sebuah industri pengurusan sisa yang sistematik patut diwujudkan kerana ia tidak patut mengamalkan monopoli dan mencemarkan alam sekitar. Selain itu, pihak yang meluluskan dan membekalkan teknologi perlu bertanggungjawab jika sistem dan teknologi ini gagal.
Apa yang diharapkan hádala pengurusan sisa tidak dilihat secara pecahan lepada bahagian yang berlainan. Ia perlulah di dalam sebuah entiti. Jika seorang ibu, pelajar atau pemilik perniagaan tidak tahu tentang kesan daripada sisa yang mereka hasilkan kepada alam sekitar, maka sistem tersebut akan gagal.
PIARAPAKARAN SUBRAMANIAM
Pengurus Kanan
FOMCA